naar Sacarest  Homepage 

    naar  Dagboeken Archief

                  naar  Agenda 2021  

     naar  Licht Voeding Dagboek 2020

 

 

Het  Sacarest  L V Dagboek  2021                                             opgetekend door dolf

 

De laatste bijdrage is onderaan

 

 De gebeurtenissen van vorig jaar hebben de wereld aardig op z´n kop gezet en mede daardoor ook bij ons hier in Sacarest. Ons zogeheten paradijsje is er nog steeds, doch geen mede genieters want het was en is erg stil. Al meer als een jaar geen groepen meer en geen retraites ook niet solo in onze afgelegen houten huisjes. De ongewisheid zal zeker nog blijven voort duren en er is iets in ons bewustzijn veranderd door de bedreiging om besmet te worden. Vrienden of kennisen die ons komen opzoeken geven we geen omhelzing meer, zelfs mn dochters niet meer ...    Mn moeder en grootmoeder zongen vaak, Wat de toekomst brengen mogen…
   
 

 
     
  De vallei is alleen nog maar mooier geworden want in de verstilling die er is ontstaan komt de werkelijkheid dieper binnen ...  
     
 

 
     

13 nov 2020

 Met enige trots kunnen we hier vermelden dat dakkha, mn dochter een nieuwe CD heeft uitgebracht!
Graag willen we dat met jullie delen want velen van jullie kennen haar van toen ze nog klein was en op El Bloque woonde.
Ze maakt eigen muziek met 2 vriendinnen en noemen zich Las Lloronas. Als je deze link gebruikt kan je hun nieuwe CD beluisteren. De muziek is door hen gecomponeerd en de teksten zelf geschreven in diverse verschillende talen zoals Spaans, Frans, Engels, Hebreeuws en Arabisch. In deze tijd van corona hebben ze het moeilijk zoals velen artiesten. Mocht je een cd willen bestellen kan je dat op de site doen.  Zelf vind ik hun muziek bijzonder mooi en verfijnd. Ze zingen poëtische teksten en maken multiculturele verbindingen. Bijzonder ook hoe hun stemmen zich met hun instrumenten op de achtergrond verweven. Het beluisteren zeker waard …
 		  
     
 

 
     

22 dec 2020

 We zijn weer op weg naar het einde van een jaar en wát voor een jaar …
We hebben het meest afwijkende jaar gehad wat we in onze stoutste dromen nog niet hadden kunnen voorzien.
Van Sabbat jaar naar Corona en van xylella naar huisgenoot Joseph om maar een paar details te noemen.
Goed om te melden dat we nog steeds vrij van Corona zijn doch dat kan zomaar veranderen …
De laatste dagen waren bewogen door een nieuwe xylella uitbraak in ons dal. Met het reeds eerder ervaren geweld werd onze prachtige verstilde vallei te lijf gegaan. Een grote kale plek is nu waar eerst de natuur zich zo prachtig hersteld had van overbegrazing door de geiten van de vroegere bewoner Pepe. Het was verfrissend om op een gegeven moment echt kwaad te worden op die vernielende mannen en tot mn verwondering kwamen ze zich verontschuldigen voor de ravage die ze aan richten. Hieronder kan je op de fotos het verschil zien, vňňr en na de xylella behandeling.
Met de post kwam onlangs een prachtig dik boek wat geschreven en verzonden was door Jac Geurts.
De goede man was jaren geleden hier in Sacarest letterlijk aan komen lopen. Hij was op weg naar het zuiden over de Gr 7.
Hij had vroeger El Bloque bezocht en was nu benieuwd naar het vervolg.
In z´n boek beschrijft hij zijn wandeling met de ontdekkingen en ervaringen die hij opdeed. Hij schreef een hoofdstuk over El Bloque en Sacarest. Wij vinden het zeer de moeite van het lezen waard.
Voor wie geďnteresseerd is hier de link, Hoe Smaakt Zonlicht.
Ons Sabbat jaar was er op gericht hoe nu hier verder. Wat we ontdekt en ervaren hebben, mede door Corona dat ons iets kostbaars is gegeven. Op onze site kon je onder Agenda steeds lezen wat er allemaal voor het volgende jaar gepland stond. Nu is eigenlijk weinig meer zeker door de steeds veranderende beperkingen ons opgelegd door de overheden. Wat telt is dus meer als ooit tevoren, het Heden. Dus blijven we zingen, Wat de toekomst brengen moge …
Graag wensen we ieder van jullie geluk en gezondheid toe voor de komende verstilde feestdagen en erna.
 		  
     
 

 
     
     

16 jan 2021

 Gisteravond keken Anne en ik op de NL tv naar de film ´Lion´. De film raakte me zo diep dat de tranen me regelmatig over de wangen liepen. Het waargebeurde verhaal gaat over een Indiaas jongentje die de weg naar huis en z´n moeder probeert terug te vinden. Na 20 jaar weggeweest te zijn, komt hij weer thuis bij z´n moeder in India. Onderweg komt hij soms flink klem te zitten. Waarom raakte me dat zo? Als kleine jongen zat ik ook vaak klem o.a. door mn dislektie dat toen nog niet bekend was en voor mn gebrek er voor op school flink ben geslagen.
Mede door corona zijn we sinds kort bezig in een virtuele workshop met Henk Fransen over hoe verhoog je, je Frequentie in je leven.
Door mn verdieping met de Bron en de zegeningen die we beoefenen ontstaat er een gevoel van weer thuis aan het komen te zijn. Veel heb ik in mn ruim 70 jaar over de wereld gezworven en ken de sfeer in India maar al te goed en toch knaagde er vaak dat gevoel van een thuis te zoeken aan me.
We wonen in ons houten huisje in de beboste heuvels van Sacarest met zicht op de middellandse zee en een prachtige besneeuwde Campana berg naast ons. De eerste amandel bloesem is er ook weer.
Gisteren waren door een groep steenbokken de meeste planten die in poten voor ons huis stonden opgegeten en de wilde zwijnen hadden ons grasveldje stevig om geploegd. Om zo, in de onverstoorde natuur te kunnen leven tussen de wilde dieren en s‘nachts nog echt in het donker naar de sterren te kunnen kijken, ontroerd me steeds weer.
Dit is dč plek waar thuiskomen voor me ontstaat vooral nu de Bron door zegeningen in mn leven is terug gekomen.  
Heel kostbaar en deel het graag in dankbaarheid met jullie.
 		  
 

 

  
   

  
     

20 febr 2021

 De laatste weken hebben we elke zondag morgen een virtuele workshop met Henk Fransen waar ik in Januari ook al over schreef. Deze Henk is zeer inspirerend en werd vorig jaar tot inspirator van het jaar gekozen.
Deze keer was het thema, jouw Droom leven. Ieder zal zich misschien afvragen of het je lukt je droom te leven. Echter eerst komt de vraag, Wat is jouw Ultieme Droom, het gene waarvoor je hier op aarde bent?
Henk vroeg ons wat we als kind voor dromen hadden en voor mij was dit reizen maken en verre landen bezoeken. M´n vader was mn voorbeeld en had als kapitein op de grote vaart gevaren en had alle oceanen doorkruist. Vroeger woonde ik met mn ouders aan de Bergse plas in Rotterdam en met mn kano peddelde ik daar vaak op zoek naar avontuur. Meestal is onze kinderdroom dichter bij het gevoel waarvoor we hier kwamen. Het kind in ons wist het al, maar weten we het nu nog? Mijn kinderreislust heb ik geleefd door toen ik in de twintig was met een Land-Rover naar Afrika te vertrekken. Afrika had altijd een enorme aantrekkingskracht voor me met grote aantallen wilde dieren en grote savannes.
Nu weet ik dat door aan dat verlangen gehoor te hebben gegeven, ik misschien wel het beste deed wat ik in mn leven tot nu toe gedaan heb. Iedereen verklaarde me toen min of meer voor gek want ik moest toch aan mn carričre werken!!
Vele jaren reed ik met mn landrovertje, waarin ik kon slapen en leven, door Afrika en Zuid-Amerika. Een onvergetelijke reis waar ik nog steeds een beetje trots op ben want gelukkig bestond toerisme toen nog nauwelijks dus was ik op de meest mooie plekken alleen wat misschien nu in Corona ook weer kan.
Na een groot deel van de wereld verkent te hebben wist ik dat het Spanje zou worden waar ik wilde wonen en werken.
Maar het reizen in de buitenwereld brengt me uiteindelijk niet thuis, mn eigenlijk thuis is in mn binnenwereld. Nu merk ik ook dat daar mn werkelijke droom leeft om een innerlijke harmonie te realiseren die sterk genoeg is om er vast en zeker in te kunnen blijven ook als het eens echt spannend wordt. Henk is daar een inspirerend voorbeeld in.
 		  
     
 

 
     

27 maart 2021

Er staat veel op het spel in deze wereld en in ons leven. Anderhalf jaar geen mensen in Sacarest behalve Anne en ik plus wat wandelaars die onder de grote boom langs lopen. Het is boeiend om toch onze koers te kunnen blijven behouden in de mist die corona verspreid. Zo´n lange periode van onzekerheid en beperkingen met weinig zicht op verbetering doet ook wat met ons.
Ons sabbat jaar werd ongevraagt verlengd en heeft ons toch tot inzicht gebracht. We hebben ingezien dat het genoeg is geweest. We hebben ons steentje bijgedragen aan een hopelijk bewuster levende mensheid op deze wereld. Met enig weemoed beseffen we dat we het stokje van zorg voor Sacarest willen overdragen aan mensen die onze opvolgers willen worden. Volgend jaar hoop ik 75 te worden en besef dat de 300 Ha met alle opstallen van Sacarest ons te veel en te groot zijn geworden zeker nu we het nog maar met z´n tweeën kunnen doen.
We willen jullie uit de grond van ons hart bedanken voor de kostbare ontmoetingen die we al die jaren hadden en hopelijk met sommigen nog mogen blijven hebben.
Met weemoed vragen we jullie of je mensen kent die het stokje van ons zouden willen over nemen om dit aards paradijsje tot z´n recht te laten blijven komen. Zodra we deze opvolgers gevonden hebben en de zorg voor Sacarest overgedragen hebben willen we in een klein huisje onder aan de berg ons verder weiden aan de taken van het leven en zijn bereid om de opvolgers waar nodig nog te ondersteunen. Geef als je blieft deze boodschap door zodat de juiste mensen het kunnen horen en hopelijk contact met ons zoeken.
Er is moed voor nodig om dit hier nu neer te schrijven maar we beseffen ons dat er een tijd van komen is en helaas ook een tijd van gaan...
Eind vorige eeuw namen we het stokje over van Pepe die hier z´n hele leven had doorgebracht … dat is nog eens even andere koek.
Na z´n vertrek is hij nog een keer kort hier geweest maar verder nooit meer …
Ik bezoek hem nog regelmatig en hij is een dierbare buurman van ons geworden en woont een eindje verder op.
Hoort en zegt het voort is ook in deze het verzoek aan jullie...		  
     
 

 
     

31 mei 2021

 Kostbare dagboek lezers, het is zomaar weer eind mei geworden en dus hoog nodig voor een vers bericht uit Sacarest.
Gisteravond kwamen we terug van een 5 daags uitstapje, want eindelijk is reizen binnen Spanje weer mogelijk en mochten we de provincie Alicante verlaten.
We hadden al lang op ons verlanglijstje staan om de “Caminito del Rey”, een vele kilometers lange wandeling door een prachtige kloof in Andalusië te gaan lopen en zagen nu onze kans schoon om er heen te gaan met onze bus waarin we kunnen overnachten. Het waren onvergetelijke dagen waarin de tijd leek stil te staan want voor ons gevoel zijn we minstens 3 weken weg geweest. Toen we gisteren onze mooie vallei weer binnen reden, vertelde het maar weinig gegroeide gras dat we slechts een paar dagen weg waren geweest. Boeiend hoe tijd en verandering van omgeving bij ons dit verruimende gevoel deed ontstaan.
Al maanden regent het regelmatig zodat alles er zň mooi groen uitziet als we nog zelden hier konden waarnemen.
Ruim een maand geleden kreeg ik een sms met een vaccinatie oproep. Wat is wijs, want er zijn nogal wat verschillende meningen over wel of niet inenten. Er was bij mij een oud geworteld gevoel om me geen onnatuurlijke stoffen te laten inspuiten. Goede raad is dan duur. Op een gegeven moment kreeg ik de ingeving om m´n trouwe pendel te bevragen. Zo gezegd zo gedaan. Na de ja en nee check kwam m´n vraag, Is het verstandig om me te laten inenten? Tot m´n verwondering čn geruststelling kreeg ik een duidelijk Nee!
Er was nog een paar dagen tijd voordat ik de afspraak voor de vaccinatie had. Ergens zat er iets me nog niet lekker. Mede door de druk van mn dochters ben ik mn vraag nog eens gaan bezien en besefte dat mn vraag te kort door de bocht was. Dus wilde ik een bredere vraagstelling, Dien ik mezelf en alle betrokkenen om me morgen te laten inenten tegen Corona? Het antwoord van de pendel ontroerde me tot tranen`s toe…
Er kwam een overtuigend Ja! De volgende dag heb ik me laten inenten. Een paar weken later kwam de volgende oproep. Weer vroeg ik mn pendel om raad.  Dien ik mezelf en alle betrokkenen om me voor de tweede keer te laten inenten tegen corona? Weer was de pendel heel duidelijk met z`n antwoord: Nee.  Bij het antwoord ervoer ik ontroering en voelde dat het antwoord voor me klopte.
Waarom ik dit nu zo met jullie deel is om aandacht te vragen voor het nemen van besluiten die regelmatig door de omgeving beďnvloed worden. Ga voor een beslissing die echt bij jou hoort en daar bleek mn pendel me in dit geval bij geholpen te hebben.  
Zo is het nu ook met ons plan om opvolgers te zoeken voor Sacarest. We zijn met het actief zoeken gestopt en laten het voorlopig zoals het is, we kijken het nog een poosje aan en bereiden ons op een paar mogelijke scenario’s voor. De tijd zal ons leren wat klopt en wie weet pakken we de pendel er te zijner tijd weer bij.
Toen we op stap waren had ik zowaar voor het eerst van mn leven Heimwee … en toen we gisteren weer het Sacarest dal inreden, ervoer ik hoe deze plek me ontroert …

 		  
     
 

 
     

23 juni 2021

 Vanmorgen liep ik naar het grote huis en ervoer ontroering bij het aanraken van een lintje van Rob. Een aandenken aan een bevlogen man die hier veel geweest is en nu al een aantal jaren in hoger sferen verkeerd.  Hij gaf hier vele jaren begeleiding aan Vision Quest groepen. Met de lintjes gaf Rob de vision quest plekken op ons terrein aan. Ze hangen er nog bijna allemaal …
Wat was deze keer die ontroering nu van me? Bij het verder lopen naar de meditatie grot ervoer ik dat alles en iedereen een geschiedenis opbouwt.  Door die geschiedenis groeit er geleidelijk aan een soort ziels energie, een bezieling
Wat is het verschil tussen een nieuwe tafel en een antieke? Zo ook het verschil tussen en jonge boom of een grote oude.
De diverse zaken die we in ons leven verzamelen krijgen ook zo´n ziels waarde door de herinneringen die we er aan hebben. Dat maakt het soms moeilijk voor me om dingen weg te doen, je kan bezieling toch niet zomaar weg doen …
In onze werkplaats gebruik ik nog gereedschap dat ik van mn vader of vrienden kreeg. Bij het gebruik van het gereedschap ervaar ik de zielsverbinding met de gene die het me gaf. Zelfs soms de wijsheid die door het gereedschap me toekomt.
Mn vader gaf me de les mee om zuinig te zijn op mn spullen en merk nu extra zuinig te zijn op de prachtige dingen en gereedschappen die hij me achter liet. Vooral de gezamenlijk ervaringen die we hadden en de wijsheid die hij me gaf. Het maakt me dankbaar  …
 		  
     
 

 
     

23 juli 2021

Dank je wel lieve lezeres en lezer voor het lezen van onze Sacarest perikelen. Het loopt weer tegen het eind van de maand dus informeer ik jullie graag over waarin Sacarest weer gegroeid is. In de online cursus van Henk Fransen, waar ik al eerder over schreef, heb ik geleerd over het belang om dankbaarheid te ontwikkelen en ermee naar ons zelf en onze wereld te kijken want er is meestal te veel reden om het niet te doen. Zeer dankbaar kijken we terug naar de klussen die we weer geklaard hebben zoals het vervangen van de oude daken van sommige van onze houten huizen maar ook van het keuken dak. De daken lekten en waren niet geďsoleerd en dat hebben we nu goed gemaakt. Op de foto´s kan je hopelijk het resultaat zien. Een waterdicht en een goed geďsoleerd dak boven ons hoofd is een reden om weer eens dankbaar te zijn. Bij het verwijderen van het oude dak kwamen we zoveel wespen onder de dakpannen tegen dat we onze bijenpakken maar hebben aan getrokken. Het gaat ons goed ondanks alle beperkingen. We genieten elke dag van deze goddelijke vallei, misschien wel meer nu we weten dat ook dat net als alles eindig is ...

 

  
 

 
     
  Rechts kan je de oude dakbedekking met pannen zien en links ons alternatief. Deze nieuwe dakbedekking steekt verder over waardoor de wanden beter beschut blijven bij regen en weegt ook zomaar de helft als de dakpannen oplossing waardoor de houten dakbalken een zucht van opluchting gaven, wij ook toen we weer een dak klaar hadden  ...   
     
 

 

 
 

70 jaar verschil

  

28 aug 2021

De afgelopen 5 weken paste ik alleen op ons Sacarest landgoed en er waren vele dagen dat ik niemand zag, als slechts prachtige onverstoorde natuur. De perfecte omgeving voor een solo retraite. Ik las inspirerende teksten, ging met m´n zelfgemaakte kano de zee op, m´n meditaties gingen goed, kortom ik had het goed met mezelf en dat werkte frequentie verhogend. Waar licht is, is echter ook schaduw en zo kwam ik soms in een soort van milde manisch depressieve rollercoaster terecht en had eerst geen idee waar dat vandaan kwam. Door een uitleg te lezen over het menselijk geluks-plafond, realiseer ik me dat ik daar verschillende keren tot tranen`s toe in terecht ben gekomen. Ieder van ons leeft op basis van zijn of haar levenservaring en opvoeding in een “bubble” waar hij/zij zich prettig voelt, de zogenaamde comfortzone. Door de mooie ervaringen tijdens m´n solo werd mijn frequentie dusdanig verhoogd, dat ze niet meer overeenkwamen met wat ik “gewend” was – ik bereikte m´n geluks-plafond. Wat vervolgens gebeurde, is heel leerzaam. Als ik namelijk door dit geluks-plafond breek, gaat het ego een compensatie actie aan, om me vooral in m´n comfortzone te houden en werd ik dus “plotseling” overspoeld door verdriet en een (mij heel bekend) gevoel in de steek te zijn gelaten. Een vorm van zelfsabotage van het ego.

Jullie hebben geen idee of althans de meesten, wat lange tijd stilte, weken lang dus, met een menselijk brein doet. Alles komt langs van het grootste geluk tot de diepste ellende, van hččl vroeger tot het huidige Nu. Het is een soort jezelf droog koken. Alleen door zeer zorgvuldig te blijven waarnemen en te accepteren wat langskwam, ging heel geleidelijk m`n frequentie en m`n stemming omhoog. Als er in de put gevoelens langs kwamen wilde ik die eerst, zo snel mogelijk zien kwijt te raken, echter alles wat je aandacht geeft, versterkt! Dus het werkte omgekeerd. Door later in te zien dat als ik m´n ellendige gevoelens ging proberen te versterken werden ze eigenlijk snel minder en verdwenen. Een bijzondere ontdekking die ik graag hier weer met jullie deel.
 Als er iets is, wat ik de echte zelf-onderzoekers kan aanraden, ga voor langere tijd de stilte in, héééél kostbaar en veel goedkoper als een therapeut …
 		  
     
 

 
     

29 sep 2021

 We zijn ons na bijna 2 jaar met volle inzet aan het voorbereiden op eindelijk weer eens een groep in huis.
Zaterdag komen er voor 10 dagen, 7 deelnemers voor de herfst yoga en meditatie retraite.
Alles weer in orde maken en opruimen is een stevige klus en heeft zoiets van even het huis opruimen want er komen mensen op visite. Kostbaar om dit weer te kunnen doen want dat was een traditie die al 40 jaar geleden begon in ons vroegere centrum, El Bloque hier hemelsbreed slechts 15 km vandaan.
Net schreef er ook weer iemand in voor ons werkleer programma in november.
Ons eerdere inzicht en bericht van opvolgers zoeken, loopt nog even maar heeft geen haast want om eerlijk te zijn hebben we het hier in onze Sacarest vallei zo naar ons zin dat we nog lang niet weg willen. We treffen wel de nodige voorbereidingen want je weet maar nooit wanneer het niet langer gaat om alles te bewerkstelligen.
Vanmiddag komt alvast iemand voor ons proef koken om te zien of we zo voor de groep wat werk uit handen kunnen geven.
Na 25 jaar Dana beoefend te hebben zijn we afgestapt van vrijgevigheid en begeven we ons weer op de normale weg van vaste prijzen, ook weer even wennen.
We hadden de afgelopen maand Vera op bezoek in een van onze retraite huisjes die al vele jaren daar een maand gebruik van komt maken. We hebben met Vera een aantal sjamanistische reizen gemaakt waar ze in gespecialiseerd is.
Mn vraag was voor deze sessie, Wat is er voor mij nodig om het intense geluid in mn hoofd te verminderen of te laten verdwijnen? (tinitus)
Anne deed het benodigde trommelen in een indringend versneld tempo wat de trance aanreikt.
We gaven alle drie vol gas en er gebeurde van alles, Vera zag mij in de Kalahari woestijn en een vuurdoop onderging zonder te weten waarom of waardoor. Bijzonder is dat ik met de Bosjesmannen vroeger zo´n ritueel in Namibië in de Kalahari woestijn heb ondergaan met een vuurloop. Hoe kan het dat Vera dat er uit vist …
Er kwamen allerlei intense geluiden in en uit me en ik werd aangetrokken tot een bronzen engel die in de groepsruimte staat. Het werd me duidelijk dat er een verband bestaat tussen het geluid in mn hoofd, de bronzen engel en Nel, mn moeder.
De engel vertegenwoordigde Nel en ze was voelbaar aanwezig en op een gegeven moment begon Nel door mij heen, Wat de Toekomst Brenge Moge, te zingen en mn hele lijf schudde en trilde.
Waar komt dit in lieve hemel allemaal vandaan …
Een hele tijd tintelde het in me door van de energie en voel me bevoorrecht en rijk met deze ervaringen.
De herrie in mn hoofd was enigszins geluwd maar de volgende dag werd het weer versterkt in een RMI scan…
Zo blijven we geboeid bezig op onze ontdekkingsreis door het leven.
 		  
     
 

 
     

6 nov 2021

 We beseffen ons dat bewustwording van ons zelf steeds weer het leven de moeite waard maakt. Echter ontdekten we onlangs een minstens zo belangrijke bewustwording in onze voetafdruk op deze aarde.
Vele jaren geleden liep ik langs de Taj Mahal in India en zag een man met een veger steeds alleen de vloer voor hem vegen. Toen ik hem vroeg wat er de bedoeling van was antwoorde hij, opdat ik geen insect dood trap…
Nu over onze voet afdruk die ons lichtelijk deed schrikken. We ontdekten nml het volgende.
Elke Nederlander gebruikt per dag 4.000 liter zoet water, waarvan 85 % nodig is om het voedsel te produceren!
Voor ččn enkele avocado is bijvoorbeeld 300 liter grond water nodig wat op een gegeven moment op is.
Dit geldt voor een avocado die in Chili gegroeid is, want als dat Kenia was, heeft die avocado slechts 70 liter nodig. Wie let daar nou op?
Dan rundvlees, want dat heeft per kilo 15.000 liter water nodig, als de koeien echter in Nederland opgroeien 6000 liter.
Voor een liter melk is 1000 liter water nodig, voor 1 liter koffie 225 liter, voor 100 gram kaas 510 liter en voor een kilo tomaat is 180 liter nodig.
We beseffen ons dat bewust omgaan met voedsel een groot verschil kan uitmaken voor het voortbestaan van de mensheid want elk klein beetje helpt, doe je mee? 150 kilometer bij ons vandaan naar het zuiden ligt Murcia, waar de meeste winter groente voor Europa onder plastic verbouwd wordt. Het regent er veel te weinig en alle groente wordt met grondwater verzorgt om daarmee voorgoed de grondwater voor raden op te gebruiken waardoor het woestijn wordt. Zou licht voeding dan misschien toch een oplossing zijn…
De conferentie in Glasgow doet ons beseffen dat het de wereldleiders en regeringen helaas (weer) aan de wil ontbreekt om gezamenlijk voor grote en ingrijpende veranderingen te kiezen die nodig zijn om ons bestaan op deze aarde te redden. Volgens Greta en de hele jongerenbeweging “Fridays for future”, die al enkele jaren wereldwijd de straat opgaan om ons wakker te schudden, is de hele top in Glasgow een grote schijnvertoning en slechts bla, bla. Wachten op de politiek schiet dus niet op. Ieder van ons moet zijn of haar eigen verantwoordelijkheid nemen. In dit verband is het woord “moeten” op z´n plaats want onze manier van leven en consumeren is uiteindelijk een sleutel. Maar dat is ook hoopvol, want we kunnen dus zelf wel degelijk iets doen! Onze kop in het zand steken en zeggen: “Wat maken mijn beslissingen over wat ik eet of consumeer nou uit? Het is toch al te laat”, zou een verraad zijn aan onze kinderen en kleinkinderen. Laten we met de dagelijkse beslissingen, hoe klein ook, onze verantwoordelijkheid nemen en daarmee de last die moeder aarde moet dragen iets verlichten. Helaas krijgt dat veel te weinig aandacht vandaar onze boodschap. Doe je mee en stuur je dit bericht door?
Een boeiende link voor meer info is hier.		  
     
 

er voor

  
 

er na   

 

14 dec 2021

 
Vorige week reden we niets vermoedend van Sacarest naar Finestrat over het vertrouwde weggetje. Even na onze poort zagen we plotseling dit (foto hierboven)! We konden onze ogen eerst niet geloven, maar echt waar, ze waren bezig veel bomen langs het mooie beboste weggetje om te zagen. Na een kort gesprek met de kettingzagers bleek dat de mannen in opdracht van de gemeente werkten. Brandbeveiliging was het woord wat alles moest verklaren.
Je kan er lang of kort over praten maar in onze ogen is dit, zeg maar het paard achter de wagen spannen. Want de ervaring leert dat een bosbrand zich niets aantrekt van een “brandgang” van een paar meter. Het is dus zinloos en zonder bosbrand zijn we op deze manier honderden bomen kwijt, levende wezens. In een tijd waar we ons zouden moeten beseffen dat iedere boom telt om ons zuurstof te garanderen gaan er hier zoveel aan.
Deze slachtpartij was een trieste aanblik en we waren enigszins verslagen en reden langzaam verder. Ook verderop richting Finestrat lagen nog veel meer boom-lijken. Het doet nog steeds zeer als we het weggetje weer rijden nu zonder de mooie bomen.
Door op zoek te gaan naar de zuiverende werking van dennenbomen ontdekten we dat deze wel degelijk zinvol werk doen.
Bijvoorbeeld neemt een spar tijdens z´n leven ca. 700 kg CO2 op, terwijl een eikenboom 800 kg en een dennenboom 300 kg opnemen en omzetten in biomassa. Zuurstof wordt als “bijproduct” afgegeven in de lucht. Dus zijn naald bomen wel degelijk zeer belangrijk voor betere lucht en daarmee ook voor het voortbestaan van ons mensen op deze planeet. Dit werkt uiteraard alleen als het hout van de boom uiteindelijk wordt gebruikt voor het maken van meubels, huizen etc. Het opstoken, verbranden in biomassacentrales of laten verrotten in de natuur daarentegen zet het vastgelegde CO2 weer vrij!
We voelen in ieder geval nu nog veel sterker onze verantwoordelijkheid en verbondenheid met al die duizenden bomen die hier in de Sacarest vallei staan en we ons “eigendom” mogen noemen en gaan er extra goed voor zorgen en ze heel oud laten worden.
 		  
     

29 dec 2021

 Het laatste bericht van dit jaar uit, van en over Sacarest. We kregen een paar weken geleden een vraag van een dichtbij wonende nederlander of hij hier in Sacarest een natuur retraite zou kunnen geven. Na wat overleg ontstond een boeiend plan. Mn dochter Dakkha gaat de retraite met haar vriend faciliteren en zorgen voor de maaltijden. Anne en ik gaan er een weekje van door. De retraite vind plaats van 10 tot 16 januari, weer, weder en corona dienende.

Zo beginnen we het nieuwe jaar weer met volle moed. Graag wensen jullie alle goeds wat je toekomt en hopelijk had je een inspirerende kerst.

 
     
 

 
     

15 jan 2022

 Vanmorgen vroeg toen we wakker werden zagen we op de thermometer, die buiten voor het raam hangt dat het buiten nog maar 2 graden was. Anne dacht aan de planten en amandel bloesem. Sommige planten dekken we s´winters af tegen de kou. Daarop zei Anne, als de planten het ons maar niet kwalijk nemen dat we ze nog niet afgedekt hebben.
Uit het niets kwam de zin als een stem in me op, ´´De natuur neemt niks kwalijk doch accepteert in overgave…..´´
We waren allebei stil van dit besef, de natuur leeft in overgave en wij nemen kwalijk, vooral ons zelf …
We beseften dat kwalijk nemen een uiting is van angst, leven in overgave van genegenheid.
Leven in het besef van dankbaarheid is ook zo´n kostbare om genegenheid te stimuleren en angst los te laten.
We nemen ons voor om daar deze dag aandacht aan te geven, doe je mee?		  
     
 

 

8 febr 2022

    
 

Gisteren stond ik oog in oog met een grote groep steenbokken die eerst voor me weg wilden vluchten, doch toen ik dood stil bleef staan, deden zij het ook. Zo stonden we elkaar een hele tijd gade te slaan. Bij het geringste geluid waren ze meteen in de start blokken om te vluchten en er van door te gaan, doch steeds was de verstoring te gering en bleven ze toch staan. Dit duurde een hele tijd en zo drongen ze langzaam maar zeker tot me door, eerst onbewust en vannacht werd het me bewust. Wat me bewust werd, deed me beseffen in wat voor wereld we leven. We worden allemaal grotendeels gedreven door angst. Lang lag ik wakker met dit besef, tot ik in het donker tot me door liet dringen wat het was om steenbok te zijn. In mijn ogen leefden ze voortdurend in de angst om verjaagd of gejaagd te worden. Tot dat ik besefte wat het was om echt dier bewust-zijn toe te laten. Er viel een last van mn schouders, want ik besefte ineens het grote verschil met hoe ik de wereld waarneem. Nu kon ik tot me door laten dringen wat het dier bewust-zijn geeft. Wij kijken door de bril van ons geheugen met alle oordelen die daar aan vast kleven. Het dier bewust-zijn neemt waar met herinnering zonder oordeel wat een wereld van verschil is. Wij mensen blijven in de angst zitten ook als er geen direct gevaar meer is en het dier heeft alleen angst als er gevaar is maar houdt het niet vast, zoals wij.

Hoe haal ik het oordeel uit m´n geheugen? Vergeven, vergeven en nog eens vergeven …